Het Bitcoin netwerk maakt gebruik van een zogeheten Proof of Work (PoW) consensus mechanisme. Het PoW is het mechanisme waarmee de transacties in blokken worden verzameld, en vervolgens aan elkaar worden gekoppeld om de blockchain te creëren. Miners concurreren onderling om een complexe wiskundige berekening op te lossen, de miner die dit als eerste heeft gedaan krijgt het recht om het block toe te voegen aan de blockchain en ontvangt hiervoor de beloning.
Proof of Work heeft zich in de loop der tijd bewezen als zijnde een zeer robuust mechanisme om op een gedecentraliseerde manier consensus te vergemakkelijken. Het probleem is echter dat er een hoop willekeurige berekeningen bij komen kijken. De puzzel die de miners proberen op te lossen dient alleen om het netwerk veilig te houden. Ja, het houdt het netwerk veilig maar de energie zou ook beter verdeeld kunnen worden.
Om dit probleem op te lossen is er proof of stake. Het belangrijkste idee is dat de deelnemers aan het netwerk hun munten kunnen vergrendelen (hun “stake”), en met bepaalde tussenpozen kent het protocol willekeurig het recht toe aan een van hen om het volgende blok te valideren. Meestal is de kans om te worden gekozen evenredig met het aantal munten – hoe meer munten gestaked, hoe groter de kans.
Zo worden de deelnemers die nieuwe blocks maken niet gekozen op basis van hun computer vermogen zoals bij PoW, maar worden de deelnemers gekozen op basis van de hoeveelheid munten die zij in bezit hebben.
Waar komt Proof-of-Stake vandaan?
Proof-of-Stake verscheen voor het eerst in 2012 toen Sunny King en Scott Nadal hun paper publiceerden van Peercoin. Ze omschreven het consensus mechanisme ‘peer-to-peer cryptocurrency-ontwerp afgeleid van Satoshi Nakamoto’s Bitcoin’.
Het Peercoin-netwerk werd gelanceerd met een kruising tussen een PoW en PoS-mechanisme, waarbij PoW voornamelijk werd gebruikt om de eerste voorraad te slaan. PoW was echter niet vereist voor de duurzaamheid van het netwerk op de lange termijn, en het belang ervan werd geleidelijk verminderd. In feite was het grootste deel van de netwerkbeveiliging afhankelijk van PoS.
